Li conzatùri
venìru di luntanu
mu fannu nu pajìsi
ammenzu a Mètramu e Fermànu.
Fìciaru casi,
fìciaru capanni,
li porti chi trasènu
li chiudènu cu li canni.
Nci mìsaru lu nomi
ch'eni n'allegria,
l'annomàru Gàlatru
ca a tutti nci piacìa.
La genti chi venìru,
tutti meravigghiati,
fatigavanu senza riposu
tutti l'annati.
Era bellu grandi
quandu succedìu,
calàu la jiumàra
e tuttu nci levàu.
Nci levàu casi,
strati cu li ponti,
nenti nci dassàu
a li povari genti.
Doppu di sei anni,
quandu tuttu era quetu,
vinni a nu corpu
nu grandi terramotu.
| |
Jettàu li casi,
la chesia, lu cummentu,
nu fracèllu grandi
tuttu a nu momentu.
La genti fujìa
gridandu pe li strati,
jenu tutti ciangendu
a li povari mpittàti.
Doppu di tant'anni,
tuttu jiurijava,
chijiu chi passàu
nùjiu nci ricordava.
Nc'era nu famusu,
nùjiu lu sapìa,
di Galatru poeta
don Gianni Conia.
Tuttu lu pajìsi
di scritti era chinu,
di tanti verzetti
chi scrissi don Martinu.
Mi ricordu di nu vecchiu,
ogni vota chi passava,
si la porta era chiusa,
ìjiu puru salutava.
Mastru Cicciu Gallu,
accossì nci chiamava,
raghava li pedi
quandu caminava.
| |
La Ze' Cata di la ndara,
cu na barva novetta,
jia gridandu pe li strati
cu na vuci di trumbetta:
"Astutàti astutàti
chissu focarejiu,
ca nci abrùscia 'u cucutrillu,
sutta a lu catòjiu".
Nu catòjiu orbu,
cu lu catarrattu chiusu,
nùjiu jia mai
ca fetìa di rugnùsu.
Don Affronsu Dominìci,
sempri senza affanni,
cu na tranquillità
campàu cchiù di centánni.
Chistu eni Gàlatru,
undi nui nescìmmu,
sempri fudi bellu,
puru doppu ndi jimmu.
Salvatore Ambesi
Buenos Aires 17.5.1990
|